Met ‘Almost, Maine’ van auteur John Cariani was het alweer een tijdje geleden dat ik nog een stuk van dergelijk genre regisseerde. Inhoudelijk veel doordenkertjes, af en toe zwaar op de hand liggend, een dosis subtiele en fijne humor, rijke symboliek en zoals de acteurs het noemden: een regie-stuk.
Een uitdaging die ik met heel veel plezier en gretigheid aanging. Nooit eerder had ik de groep KAS, Kunst Adelt Steenbrugge, geleid. Een ware meevaller, want heel wat aanwezig talent. Voeg daar nog een groot enthousiasme, een sterke wil om het tot een goed einde te brengen en een puike technische ploeg aan toe en je hebt een ‘cadeautje’ in je handen.
Op de eerste bijeenkomst droomde ik luidop. Van een sterrenhemel, van het noorderlicht dat tot boven het publiek in de zaal zou schijnen, van een boomstam als een van de decorstukken, van wasmachines en nog meer. Het is er allemaal gekomen. Iedere avond genoten de toeschouwers onder het horen van aangepaste filmische muziek – ik spendeer graag uren aan het zoeken naar het juiste streepje muziek, ook al duurt het maar 20 tot 30 seconden – van het groene zachtjes dansende noorderlicht. Qua kleur eigen aan Maine en zijn temperatuur; de technische ploeg had zijn research gedaan.
Extra druk vormde de kennis dat het bestuur van KAS de groep had ingeschreven voor Het Landjuweel 2023. Het festival strijkt dit najaar gedurende een week neer in Brugge. Maar kijk, de voorstellingen werden door velen de hemel in geprezen en ook het juryverslag was positief. We staan ondertussen reeds op de longlist. Voor mij is dat alvast een heel mooi resultaat; niet bij de eerste afvallers horen voelt goed. De volgende stap ligt niet meer in onze handen. Duimen maar.
Onno van Gelder jr. 