Onlangs vroeg men mij, naar aanleiding van een toneelstuk waarvan ik net de regie achter de rug heb, of ik nog steeds last heb van stress bij een voorstelling. Als regisseur komt mijn moment van zenuwen eigenlijk wat vroeger.
Lang voor de eerste repetitie vangt mijn voorbereiding aan. Ik lees de tekst meermaals, over het algemeen kort na elkaar. Na een periode van bezinken volgt het herlezen. Ondertussen worden ideeën opgeschreven, vergeleken met elkaar, schuiven ze van de eerste naar de vijfde plaats of omgekeerd. Personages worden geanalyseerd, moodboards gemaakt, een concept bedacht. Ook licht, muziek en decor passeren de revue.
En dan is daar de dag waarop je met je hele pakket naar het gezelschap trekt. Het moment waarop je je hersenspinsels kenbaar moet maken en je alle neuzen in dezelfde richting moet krijgen om gedurende dertig tot vijfendertig repetities aan hetzelfde zeel te trekken. Op dat moment gieren bij mij de zenuwen door de keel want er is maar een doel: een aangename en geslaagde productie.
Op de première van de komedie ‘Robin Hoet’ heb ik ook deze keer losgelaten en mijn vertrouwen aan de volledige crew gegeven. Plankenkoorts had ik niet. Maar achteraan waar ik zat in het donkerste hoekje van de zaal, leek het toch iets warmer dan elders, leken de minuten toch iets langer te duren dan zestig seconden. Ook in dat hoekje was het bang wachten op die eerste gulle lach.
Scènebeeld uit ‘Robin Hoet’ – februari 2019. (c)
Onno van Gelder jr. 